Saf en ik werden uitgenodigd op een Zambiaans white huwelijk! Whoehoe! =)
Mis om 8.00 uur zaterdag. Saf en ik waren in de kerk bij onze cursisten gaan zitten, maar hadden er niet bij stil gestaan dat we midden in het koor stonden. Er zat niets anders op, meezingen en dansen dan maar. Na de mis konden we wat bijslapen, om dan tegen 15.00 uur naar de receptie te gaan. Bleek wel een eindje verder te liggen, met de taxi dan maar! Onze taxi rit was nog hobbelig en krap: Janne raakte minstens 15 keer met haar hoofd het dak. We zaten dan ook met 8 in deze taxi! Toen we aankwamen op de receptie was Miss Banda (een van de kookmoeders op onze cursus) volledig in haar nopjes. Zij was echt wel trots op het feit dat zij de twee Muzungu`s had uitgenodigd. Waar is dat feestje? Daar was dat feestje! Als je in Belgie denkt dat we goeie feestjes kennen, amai! Het trouwfeest was swingen van het begin tot het einde. Voor elk belangrijk moment is er een traditioneel dansje met bijhorende pakjes. Zo wordt er zelfs gedanst met het mes waarmee de taart zal gesneden worden en daarna zelfs met de taart. Het enige jammere was dat Saf en ik ons niet verkleed hadden als neger… Ja we waren de twee Muzungu`s en dat hebben we geweten. Zo waren er bijvoorbeeld te weinig stoelen en werd er aan onze cursisten gevraagd om achteraan te gaan rechtstaan, maar wij mochten absoluut niet rechtstaan. Toen we er toch in slaagden om er onderuit te muizen en vanachter bij onze cursisten stonden zagen we al snel twee stoelen op ons afkomen zodat we toch maar konden zitten. Wij kregen ook als eerste van de honderd mensen die er waren eten! We kregen een persoonlijke begeleider om naar de WC te gaan en ons handje vast te houden op weg ernaar. En we hadden al snel door dat we ons drinken niet volledig mochten uitdringen of er kwamen 7 obers op ons afgelopen om onze bestelling op te nemen. Laat er ons even bijzeggen dat de optie, nee dank u, we moeten niets hebben niet in hun lijstje staat. Tijdens het feestje konden Saf en ik onze nieuwe dansmoves showen en kregen we meermaals de reactie: whow, you can dance!
Als we dachten dat onze dag niet meer stuk kon, dan waren we mis. Na het feestje wilden onze cursisten nog naar de `brai` gaan (geen idee hoe we dit moeten schrijven, maar het klonk in ieder geval zo). Al begrepen we niet waar we naartoe gingen, het avontuur riep ons! Na een zalig feestje in de bus, kwamen we aan op wat we in Belgie een fuifje noemen. Al maakt ge wat wij daar meemaakten in Belgie nooit mee! We waren nog geen 2 seconden binnen of ze zaten al aan Janne haar amawebees (ge moogt ne de vertaling zelf raden). Het waren crazy times: langs alle kanten stormden ze op ons af om ons te zien en vooral aan te raken. Huwelijksaanzoeken werden tegen 200 in het uur op ons afgevuurd. De oplossing van onze cursisten: `you can`t marry Saf/Jona, he`s my husband/wife!` De reactie van een van onze andere cursisten: `No, he`s/she`s my husband/wife!` En als snel waren de cursisten aant discussieren over wiens husband/wife we nu waren. Het strafste van alles was dat Saf en ik voor we binnengingen beslist hadden in samenspraak met onze cursisten dat we gingen zeggen dat wij samen waren! Jullie kunnen al vast raden dat we dus niet lang gebleven waren en al snel onder begeleiding van onze cursisten veilig de keet verlieten.
Mis om 8.00 uur zaterdag. Saf en ik waren in de kerk bij onze cursisten gaan zitten, maar hadden er niet bij stil gestaan dat we midden in het koor stonden. Er zat niets anders op, meezingen en dansen dan maar. Na de mis konden we wat bijslapen, om dan tegen 15.00 uur naar de receptie te gaan. Bleek wel een eindje verder te liggen, met de taxi dan maar! Onze taxi rit was nog hobbelig en krap: Janne raakte minstens 15 keer met haar hoofd het dak. We zaten dan ook met 8 in deze taxi! Toen we aankwamen op de receptie was Miss Banda (een van de kookmoeders op onze cursus) volledig in haar nopjes. Zij was echt wel trots op het feit dat zij de twee Muzungu`s had uitgenodigd. Waar is dat feestje? Daar was dat feestje! Als je in Belgie denkt dat we goeie feestjes kennen, amai! Het trouwfeest was swingen van het begin tot het einde. Voor elk belangrijk moment is er een traditioneel dansje met bijhorende pakjes. Zo wordt er zelfs gedanst met het mes waarmee de taart zal gesneden worden en daarna zelfs met de taart. Het enige jammere was dat Saf en ik ons niet verkleed hadden als neger… Ja we waren de twee Muzungu`s en dat hebben we geweten. Zo waren er bijvoorbeeld te weinig stoelen en werd er aan onze cursisten gevraagd om achteraan te gaan rechtstaan, maar wij mochten absoluut niet rechtstaan. Toen we er toch in slaagden om er onderuit te muizen en vanachter bij onze cursisten stonden zagen we al snel twee stoelen op ons afkomen zodat we toch maar konden zitten. Wij kregen ook als eerste van de honderd mensen die er waren eten! We kregen een persoonlijke begeleider om naar de WC te gaan en ons handje vast te houden op weg ernaar. En we hadden al snel door dat we ons drinken niet volledig mochten uitdringen of er kwamen 7 obers op ons afgelopen om onze bestelling op te nemen. Laat er ons even bijzeggen dat de optie, nee dank u, we moeten niets hebben niet in hun lijstje staat. Tijdens het feestje konden Saf en ik onze nieuwe dansmoves showen en kregen we meermaals de reactie: whow, you can dance!
Als we dachten dat onze dag niet meer stuk kon, dan waren we mis. Na het feestje wilden onze cursisten nog naar de `brai` gaan (geen idee hoe we dit moeten schrijven, maar het klonk in ieder geval zo). Al begrepen we niet waar we naartoe gingen, het avontuur riep ons! Na een zalig feestje in de bus, kwamen we aan op wat we in Belgie een fuifje noemen. Al maakt ge wat wij daar meemaakten in Belgie nooit mee! We waren nog geen 2 seconden binnen of ze zaten al aan Janne haar amawebees (ge moogt ne de vertaling zelf raden). Het waren crazy times: langs alle kanten stormden ze op ons af om ons te zien en vooral aan te raken. Huwelijksaanzoeken werden tegen 200 in het uur op ons afgevuurd. De oplossing van onze cursisten: `you can`t marry Saf/Jona, he`s my husband/wife!` De reactie van een van onze andere cursisten: `No, he`s/she`s my husband/wife!` En als snel waren de cursisten aant discussieren over wiens husband/wife we nu waren. Het strafste van alles was dat Saf en ik voor we binnengingen beslist hadden in samenspraak met onze cursisten dat we gingen zeggen dat wij samen waren! Jullie kunnen al vast raden dat we dus niet lang gebleven waren en al snel onder begeleiding van onze cursisten veilig de keet verlieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten